_edited.png)
Eind jaren 70
De jaren na de onafhankelijkheid brengen voor Jules vooral meer ontwikkeling met zich mee. hij verdiept zich verder in zijn superrealistische stijl. Hij start weer met lesgeven in tekenen en keramiek, thuis bij hem aan de Tweede Rijweg.
Een basis voor het AHKCO wordt hier gelegd.
Hij exposeert nog altijd regelmatig en werkt hard aan de oprichting van de Kunstacademie.
Ondertussen zet hij zich in om Suriname internationaal op de kaart te zetten als het gaat om kunst en cultuur.
Samen met een aantal collega beeldend kunstenaars ontwikkelt hij een inzending voor de 14e Internationale Biënnale in Sa Paolo, Brasil.
De inzending bestaat uit het kunstwerk PARA 77, waarin zichtbaar zijn een dwarsdoorsnede van Suriname's bodemschatten.
Suriname neemt voor het eerst deel aan zo'n wereld tentoonstelling en wint meteen een prijs!
Foto links: folder van inzending met uitleg
Foto midden: Chin, Surinaamse ambassadeur Sewratsingh voor Brazilië en architect Edward Morroy
Foto rechts: Krantenartikel met bekendmaking over prijs van Suriname.
JAREN 80
De jaren 80 waren voor Jules en zijn gezin intens. En helaas ook veel te kort. Hij overleed in 1983.
Deze drie jaren bestonden voor hem vooral uit het nemen van veel belangrijke besluiten, mooie kansen en nieuwe plannen. Op het gebied van zijn carrière, maar ook op persoonlijk vlak.
Hij werkte hard aan de ontwikkeling van de curricula voor het AHKCO, daar gaf hij les en had hij als oprichter de leiding.
Binnen het ministerie van Onderwijs, cultuur en jeugdzaken kreeg hij steeds meer zeggenschap.
Door de toenmalige minister Andre Kamperveen werd hij benoemd tot hoofd van de afdeling culturele educatie. Een functie die hem goed lag. Vanuit die functie leidde hij culturele congressen in het buitenland, ontwikkelde hij educatieve en culturele manifestaties en was hij belast met de coördinatie van Suriname's afvaardiging naar grote internationale festivals waaronder de Carifesta. Hij schrijft zijn leerboek om zo nog beter bij te dragen aan de educatieve basis van het kunst- en cultuuronderwijs.
Op persoonlijk vlak ging het goed. Het AHKCO opende in 1981, hij wint de eerste prijs en mag het monument voor de revolutie ontwerpen. Zijn baan op het ministerie beviel hem goed, al kost het hem regelmatig pittige discussies vanwege zijn kritische houding op het werk dat er verzet wordt.
CHIN besluit een kunstwinkel te openen die door Lucia gerund zal worden, met op de bovenverdieping een kunstgallery. De winkel en gallery moeten een stimulans bieden aan beginnende kunstenaars om makkelijk aan hun materialen te komen en regelmatig hun werk tentoon te stellen. Het pand aan de Dr. Nassylaan no 42 ondergaat een metamorfose.
Jules zijn bekendheid groeit en zijn superrealistische stijl werd steeds bekender en meer gewild. Hij krijgt uitnodigingen en opdrachten vanuit het buitenland en wordt door diverse internationale galleries uitgenodigd er te exposeren.
In Caracas, Venezuela, houdt hij in 1981 zijn laatste expo in het buitenland.
De decembermoorden brengen Suriname van de kaart. Voor Jules was deze ingrijpende, zwarte bladzijde in de Surinaamse geschiedenis reden om plannen te maken met zijn gezin het land te verlaten. Met pijn in het hart verkopen ze hun woning, sluiten ze de winkel en maken ze zich gereed om naar de USA te vertrekken, waar Jules een baan op de Universiteit in New York aangeboden krijgt. Hij houdt een afscheidstentoonstelling om zijn laatste werken te verkopen.
In 1983 is er nog een tentoonstelling gepland bij de ESA-ESTEC in Noordwijk, Nederland. Maar deze werd verzet naar een later moment. Helaas heeft het niet zover mogen komen.
Jules overlijdt plotseling aan een hartaanval op 28 juli 1983.
